من خیر ندیدم در این عمر جوانی                 با ما به از این باش که با خلق جهانی

با من بگو ای دوست گشتی ز چه گریان        در وادی این عشق فریاد زنانی

گو پرده چگونه بر دارم از چشم                    تا مست تو گردم از باده نمایی

کن رنجه قدم رابگذار  به رویم                     عمری تو در آرم از دل نگرانی

با نور تو طی شد این ظلمت شب ها          دریای امیدی ، بی حد و کرانی

کن گوشه ی چشمی تا بینم از این سو      خورشید بهاران ، رفته است خزانی

«محمد امینی»